плы́ткі

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. плы́ткі плы́ткая плы́ткае плы́ткія
Р. плы́ткага плы́ткай
плы́ткае		 плы́ткага плы́ткіх
Д. плы́ткаму плы́ткай плы́ткаму плы́ткім
В. плы́ткі (неадуш.)
плы́ткага (адуш.)		 плы́ткую плы́ткае плы́ткія (неадуш.)
плы́ткіх (адуш.)
Т. плы́ткім плы́ткай
плы́ткаю		 плы́ткім плы́ткімі
М. плы́ткім плы́ткай плы́ткім плы́ткіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

плы́ткі

1. (неглубокий) ме́лкий; (о реке — ещё) мелково́дный;

2. (с мелким дном) ме́лкий; мелкодо́нный;

~кая тале́рка — ме́лкая таре́лка;

~кая ло́дка — ме́лкая (мелкодо́нная) ло́дка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

плы́ткі, ‑ая, ‑ае.

1. Неглыбокі, мелкі. У кустах бруіцца невялічкі ручаёк. Ён плыткі — берагі яго зараслі аерам і алешнікам. С. Александровіч.

2. З мелкім дном, з невысокімі берагамі ў параўнанні з іншымі аднароднымі прадметамі. Плыткая талерка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Плы́ткі, плы́ценькі ’неглыбокі, мелкі’, ’плоскі’ (ТСБМ, Сцяц., Сцяшк. МГ, Сл. ПЗБ; Сл. Брэс., Варл.; зах.-віц., гродз., брэсц., ЛА, 4), ’палогі бераг ракі, возера’ (гродз., віл., ЛА, 2), ’нізкі, пакаты, спадзісты (пра страху)’ (Шушк.; Сл. ПЗБ; Сцяшк. МГ; ваўк., воран., ЛА, 4). Зах.-рус. плы́ткий ’плоскі’, польск. plytki ’неглыбокі’ (пашырылася ў паўд.-малапольск. дыялекты ад горцаў — Банькоўскі, 2, 634), чэш. plytký ’тс’ (пра ваду, раку), plétka střecha ’плоская, нізкая страха’, славац. plytký, славен. plítek ’плыткі, мелкаводны’, серб.-харв. plít(ak) ’тс’, ’павярхоўны’, макед. плиток, балг. плѝтък ’мелкі’. Прасл. *plytъkъ ’неглыбокі’, ’такі, дзе можна плаваць’, якое Скок (2, 685) выводзіць з дзеяслоўнай асновы плыць/плываць < і.-е. *plū‑/*plou̯, як і Махэк₂ (464). Банькоўскі (2, 634) для прасл. формы выводзіць значэнне ’месца, “распластанае” ў рэчышчы, дзе можна спускаць плыты, перапраўляць авечак на другі бераг’. Трубачоў (Праспект, 73) мяркуе, што прасл. plytъkъjь утварылася з формы супіна *plytъ (< *plyti, гл. плыць) і ад’ектывізуючага суфікса *‑kŏ‑; бессуфіксальная зыходная форма захавалася ў чак. plit ’неглыбокі’, каш. plit ’плоскі, тонкі’ (Борысь, Czak. stud., 121), што дае падставы для рэканструкцыі прыметніка *plytъ ’неглыбокі’ (Борысь, Папоўска–Таборска, ZPSS, 10, 28).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

плыто́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. плыто́к плыткі́
Р. плытка́ плытко́ў
Д. плытку́ плытка́м
В. плыто́к плыткі́
Т. плытко́м плытка́мі
М. плытку́ плытка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

плы́тка нареч. ме́лко; см. плы́ткі 1

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ме́лкий

1. (некрупный) дро́бны;

2. (неглубокий) ме́лкі, плы́ткі;

3. (ничтожный) нікчэ́мны; (мелочный) дро́бязны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Плыскі ’плоскі, які мае плошчу’ (Мядзв.). У выніку кантамінацыі лексем плоскі і плыткі (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Плы́чыць ’рэгуляваць глыбіню ворыва’ (карэліц., Шатал.). Няясна. Магчыма, ад плыткі (гл.) > плытчыць ’рабіць больш плыткім’.⇉.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Плы́тна ’павольна (пра плынь ракі)’ (маст., Сцяшк. МГ). Да плыткі (гл.). Суф. ‑на, як у павольна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)