пе́чачка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
пе́чачка |
пе́чачкі |
| Р. |
пе́чачкі |
пе́чачак |
| Д. |
пе́чачцы |
пе́чачкам |
| В. |
пе́чачку |
пе́чачкі |
| Т. |
пе́чачкай
пе́чачкаю |
пе́чачкамі |
| М. |
пе́чачцы |
пе́чачках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
склёп, ‑а, м.
Разм. Месца, дзе скляпана што‑н. Пасярод хаты задумліва гаварыла сама з сабою невялічкая жалезная печачка, з якой па склёпах прасочваўся дымок. Сіпакоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Печаліска ’месца, дзе стаяла печ’ (іўеў., Сл. ПЗБ). Відаць, ад незафіксаванага тпена ’печ’ (параўн. пск., наўг. пена, пена ’печ’) і суф. ‑іена з менай ‑гі‑ > л V печачка > печаліска.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Пе́чка ’прадуха ў прызбе’ (віл., Нар. сл.). У выніку семантычнага пераносу паводле падабенства з печка ’пячурка з боку печы, кучка’ (бяроз., мазыр., ельск., ЛА, 4). Да печ (гл.). Мядз. печка ’грубка’ (Жыв. сл.) — новае, з рус. печка ’тс’. Сюды ж печачка (Юрч. СНЛ).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)