перае́мнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
перае́мнік |
перае́мнікі |
| Р. |
перае́мніка |
перае́мнікаў |
| Д. |
перае́мніку |
перае́мнікам |
| В. |
перае́мніка |
перае́мнікаў |
| Т. |
перае́мнікам |
перае́мнікамі |
| М. |
перае́мніку |
перае́мніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
перае́мнік, -а, мн. -і, -аў, м. (кніжн.).
Чый-н. прадаўжальнік; той, хто заняў чыё-н. месца.
Падрыхтаваць сабе пераемніка.
Пераемнікі Францыска Скарыны.
|| ж. перае́мніца, -ы, мн. -ы, -ніц.
|| прым. перае́мніцкі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
перае́мнік, ‑а, м.
Прадаўжальнік чыёй‑н. дзейнасці, якіх‑н. традыцый і пад. Марксізм узнік не ў баку ад прамой дарогі развіцця навукі, а з’явіўся законным пераемнікам і прадаўжальнікам усіх яе лепшых дасягненняў. «Звязда». // Той, хто заняў месца, пасаду свайго папярэдніка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
перае́мніца, ‑ы, ж.
Жан. да пераемнік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
насле́днік, -а, мн. -і, -аў, м.
1. Асоба, якая атрымала спадчыну або мае права на яе атрыманне; спадкаемец.
Законны н.
2. перан. Пераемнік, прадаўжальнік якой-н. справы; нашчадак.
Наследнікі лепшых традыцый.
|| ж. насле́дніца, -ы, мн. -ы, -ніц (да 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Насту́пны ’наступаючы, чарговы, прышлы, які мае наступіць’ (Нас., Гарэц., Некр. і Байк., ТСБМ), насту́пнік ’нашчадак, пераемнік; намеснік’ (Нас., Гарэц., Некр. і Байк., ТСБМ), насту́пца ’тс’ (Нас.), укр. насту́пний ’наступаючы, чарговы’, насту́пник ’пераемнік; нашчадак’, польск. następny ’наступны, маючы адбыцца; спадчынны; наступальны, агрэсіўны’ następnik, następca ’нашчадак, пераемнік; агрэсар’. Арэал распаўсюджання сведчыць аб беларуска-ўкраінска-польскай семантычнай інавацыі, параўн. славен. nastopen ’уступны’, серб.-харв. на́ступни ’наступальны; што мае характар прыступаў’ і іншыя ўтварэнні на базе *nastǫpiti, гл. ступа́ць. У іншых славян значэнне ’наступны’ перадаецца словамі, утворанымі ад *slědъ, *slěditi, параўн. рус. сле́дующий, балг. сле́дващ, макед. следен, серб.-харв. слѐдећи, славен. naslednji.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
насту́пнік, ‑а, м.
Разм.
1. Прадаўжальнік дзейнасці каго‑н.; пераемнік. Мы сагрэем планету Сваімі рукамі, Каб наступнікам нашым Паднесці, як дар. Макаль.
2. Той, хто заняў месца або пасаду свайго папярэдніка. Тры дні вадзіў Кастусь Серада новага старшыню па палетках «Чырвонай Нівы», перадаючы іх свайму наступніку. Шахавец.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прее́мник перае́мнік, -ка м.; (лицо, вступившее на смену кому-л.) насту́пнік, -ка м.; (продолжатель традиций) прадаўжа́льнік, -ка м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
насле́дник
1. насле́днік, -ка м., спа́дчыннік, -ка м.;
2. (преемник) насле́днік, -ка м.; спадкае́мец, -мца м.; насту́пнік, -ка м.; перае́мнік, -ка м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)