Verbum

анлайнавы слоўнік

пео́н

‘чатырохскладовая вершаваная стапа’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пео́н

‘селянін у краінах Лацінскай Амерыкі’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пео́н I м. (батрак в странах Латинской Америки) пео́н

пео́н II м., лит. пео́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пео́н^I лит. пео́н, -на м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пео́н^II (крестьянин, батрак в странах Латинской Америки) пео́н, -на м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пео́н^III, см. пио́н^I.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пео́н ¹, ‑а, м.

Спец. Чатырохскладовая вершаваная стапа антычнай метрыкі з трох ненаціскных і аднаго націскнога склада.

[Грэч. paiēōn.]

пео́н ², ‑а, м.

Селянін, батрак у краінах Лацінскай Амерыкі і ў паўднёвых штатах ЗША, які ператварыўся ў выніку кабальнай залежнасці ў раба.

[Ад ісп. peon — падзёншчык, батрак.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пеа́н, ‑а, м.

1. У старажытнай Грэцыі — гімн богу або з выпадку вайны.

2. Тое, што і пеон ¹.

[Грэч. paián і paión.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пеона́ж (к пео́н^II) пеана́ж, -жу м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пеа́н м.

1. (гимн) пеа́н;

2. лит. см. пео́н II

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)