пачасава́ць
‘марудзіць, цягнуць’
дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
пачасу́ю |
пачасу́ем |
| 2-я ас. |
пачасу́еш |
пачасу́еце |
| 3-я ас. |
пачасу́е |
пачасу́юць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
пачасава́ў |
пачасава́лі |
| ж. |
пачасава́ла |
| н. |
пачасава́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
пачасу́й |
пачасу́йце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
пачасава́ўшы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Па́часаваць ’пачакаць’: у выразе пачасуй ’пачакай’ (пін., Сб. 1866, Нас.), рус. пск., цвяр. почасить ’пачакаць, патрываць з гадзінку’, серб.-харв. по̀часити ’тс’. Беларуска-руска-сербска-харвацкая ізалекса. Да па‑ і час (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Па́часваць ’хвастаць, сцёбаць’ (Шат.) — пераноснае з пачасаваць ’часаць лён’. Да пачассе (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)