патры́цый, -я, мн. -і, -яў, м.

Арыстакрат у Старажытным Рыме.

|| ж. патрыцыя́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. патрыцыя́нскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

патры́цый

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. патры́цый патры́цыі
Р. патры́цыя патры́цыяў
Д. патры́цыю патры́цыям
В. патры́цыя патры́цыяў
Т. патры́цыем патры́цыямі
М. патры́цыю патры́цыях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

патры́цый м., ист. патри́ций

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

патры́цый, ‑я, м.

Гіст.

1. У Старажытным Рыме — прадстаўнік радавой знаці.

2. У сярэднія вякі ў вольных германскіх гарадах — асоба, якая належала да багатага бюргерскага роду, што іграў першаступенную ролю ў гарадскім самакіраванні.

[Лац. patricius.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Патры́цый ’прадстаўнік родавай знаці (у Рыме)’, ’багаты бюргер (у Германіі)’, ст.-бел. патрицый (XVII ст.) запазычана са ст.-польск. patrycyjusz ’тс’, якое з лац. patricius ’старажытнарымскі шляхціц’ (Булыка, Лекс. запазыч., 26).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

патри́ций патры́цый, -цыя м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

патрыцыя́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Гіст. Жан. да патрыцый.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)