патры́цый, ‑я,
1. У Старажытным Рыме — прадстаўнік радавой знаці.
2. У сярэднія вякі ў вольных германскіх гарадах — асоба, якая належала да багатага бюргерскага роду, што іграў першаступенную ролю ў гарадскім самакіраванні.
[Лац. patricius.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)