па́сака

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. па́сака
Р. па́сакі
Д. па́сацы
В. па́саку
Т. па́сакай
па́сакаю
М. па́сацы

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

па́сака, ‑і, ДМ ‑сацы, ж.

1. Спец. Цукрыстая вадкасць, якая выдзяляецца вясной з надрэзанай драўніны.

2. Разм. Кроў, што цячэ з разбітага носа. Пасаку спусцілі з носа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Па́сака ’кроў’ (Ян.). Да пасока (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

па́сока бот. па́сака, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Насца́к ’выспятак’ (Ян.; браг., Нар. словатв.), ’выспятак, штуршок’ (Сцяшк.), параўн. носца, носцэм у выразах: даць носца (носцэм) ’даць выспятка’ (ТС). Як паказвае апошні прыклад, у аснове ўтварэння ляжыць незафіксаванае *носец ’насок’, паралельнае да сучаснага насик ’насок, пярэдняя частка ступні’: даць пасака ’даць выспятка’ (Мат. Маг.), насок ’пярэдняя частка абутку’: даць наском ’ударыць пальцамі нагі’ (Сл. ПЗБ), усё да нос (гл.). Разгляда^мае слова ўтварылася суфіксальным шляхам на базе формы носца (род. скл. адз. л. ад *носец), успрынятай як прыслоўе тыпу басяки ’басяком’, драла ’бягом’ і пад.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)