пасажы́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пасажы́р пасажы́ры
Р. пасажы́ра пасажы́раў
Д. пасажы́ру пасажы́рам
В. пасажы́ра пасажы́раў
Т. пасажы́рам пасажы́рамі
М. пасажы́ру пасажы́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пасажы́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

Чалавек, які ажыццяўляе паездку на цягніку, параходзе або іншым відзе транспарту.

|| ж. пасажы́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.

|| прым. пасажы́рскі, -ая, -ае.

П. параход.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пасажы́р м. пассажи́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пасажы́р, ‑а, м.

Той, хто едзе на поездзе, параходзе, аўтобусе, ляціць на самалёце і пад. На пероне.. замітусіліся, забегалі, распаўзліся ва ўсе бакі пасажыры. Васілевіч. Кузаў рыпеў, патрэскваў, хадзіў ходарам: пасажыраў гойдала ва ўсе бакі, а па выбоінах падкідвала да столі. Ракітны.

[Фр. passager.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Пасажы́р ’той, хто едзе на поездзе, параходзе, аўтобусе, ляціць на самалёце’ (ТСБМ). З франц. passager ’тс’ праз польск. (pasażer) ці рус. (пассажи́р) мову. Сюды ж пасажы́рка ’пасажырскі аўтобус’ (іўеў., Сцяшк. Сл.) — суфікс як у чыгунка, конка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пасажыр / без білета: безбілетнік, заяц (разм.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

знепрыто́мнець, -ею, -ееш, -ее; зак.

Страціць прытомнасць.

Раптам знепрытомнеў пасажыр.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

безбіле́тны, -ая, -ае.

Які не мае білета (у 1 знач.).

Б. пасажыр.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бесквіто́чнік

‘безбілетны пасажыр, глядач’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. бесквіто́чнік бесквіто́чнікі
Р. бесквіто́чніка бесквіто́чнікаў
Д. бесквіто́чніку бесквіто́чнікам
В. бесквіто́чніка бесквіто́чнікаў
Т. бесквіто́чнікам бесквіто́чнікамі
М. бесквіто́чніку бесквіто́чніках

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

транзі́тнік, ‑а, м.

Разм. Транзітны пасажыр.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)