паруча́льны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
паруча́льны |
паруча́льная |
паруча́льнае |
паруча́льныя |
| Р. |
паруча́льнага |
паруча́льнай
паруча́льнае |
паруча́льнага |
паруча́льных |
| Д. |
паруча́льнаму |
паруча́льнай |
паруча́льнаму |
паруча́льным |
| В. |
паруча́льны (неадуш.)
паруча́льнага (адуш.) |
паруча́льную |
паруча́льнае |
паруча́льныя (неадуш.)
паруча́льных (адуш.) |
| Т. |
паруча́льным |
паруча́льнай
паруча́льнаю |
паруча́льным |
паруча́льнымі |
| М. |
паруча́льным |
паруча́льнай |
паруча́льным |
паруча́льных |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
паруча́льны поручи́тельный
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
паруча́льны, ‑ая, ‑ае.
Які служыць, з’яўляецца парукай у чым‑н.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
поручи́тельный юр. паруча́льны;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Пару́ка ’зарука ў чым-небудзь, пацвярджэнне чаго-небудзь; гарантыя’ (ТСБМ); паручы́цца, паруча́льны. Рус., укр. пору́ка, польск. poręka, чэш. poruka, серб.-харв. по̏рука, славен. pórok. З по- і рука (гл.). Слова, відавочна, праславянскага паходжання з прычыны старажытнасці звычаю паданнем рукі паручацца за каго-небудзь (параўн. Махэк₂, 523 і наст.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)