пару́ка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. пару́ка пару́кі
Р. пару́кі пару́к
Д. пару́цы пару́кам
В. пару́ку пару́кі
Т. пару́кай
пару́каю		 пару́камі
М. пару́цы пару́ках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пару́ка, -і, ДМ -ру́цы, мн. -і, -ру́к, ж.

Прынятая на сябе адказнасць за выкананне, пацвярджэнне чаго-н., зарука.

Аддаць, узяць на парукі каго-н. (на чыю-н. адказнасць).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пару́ка ж. пору́ка; руча́тельство ср.;

узя́ць (адда́ць) на ~кі — взять (отда́ть) на пору́ки;

◊ кругава́я п. — кругова́я пору́ка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пару́ка, ‑і, ДМ ‑руцы; Р мн. ‑рук; ж.

Зарука ў чым‑н., пацвярджэнне чаго‑н.; гарантыя. Дзе парука, што Анцыпік не прагаворыцца — вольна ці нявольна? Колас.

•••

Кругавая парука — а) калектыўная адказнасць усіх членаў якой‑н. групы людзей за дзеянні гэтай групы ўвогуле або за асобных яе членаў; б) узаемная выручка, узаемнае ўкрывальніцтва.

На парукі — на чыю‑н. адказнасць (аддаць, узяць).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Пару́ка ’зарука ў чым-небудзь, пацвярджэнне чаго-небудзь; гарантыя’ (ТСБМ); паручы́цца, паруча́льны. Рус., укр. пору́ка, польск. poręka, чэш. poruka, серб.-харв. по̏рука, славен. pórok. З по- і рука (гл.). Слова, відавочна, праславянскага паходжання з прычыны старажытнасці звычаю паданнем рукі паручацца за каго-небудзь (параўн. Махэк₂, 523 і наст.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

руча́тельство ср. пару́ка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гара́нтыя, -і, мн. -і, -тый, ж.

Парука, запэўненне ў чым-н.

Тэлевізар з гарантыяй.

Г. якасці.

|| прым. гаранты́йны, -ая, -ае.

Гарантыйная майстэрня.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пору́ка пару́ка, -кі ж.; (ручательство) зару́ка, -кі ж.;

◊

взять (отпусти́ть) на пору́ки узя́ць (адпусці́ць) на пару́кі;

кругова́я пору́ка кругава́я пару́ка.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кругавы́ кругово́й;

○ ~ва́я абаро́на — кругова́я оборо́на;

◊ ~ва́я пару́ка — кругова́я пору́ка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Пару́чык ’паручыцель, той, хто бярэ на парукі’ (Бяльк.). Да паручыць (гл. парука).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)