парубі́ць, -рублю́, -ру́біш, -ру́біць; -ру́блены; зак., што.

Абрубіць, падшыць усё, многае.

П. ручнікі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

парубі́ць

дзеяслоў, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. парублю́ пару́бім
2-я ас. пару́біш пару́біце
3-я ас. пару́біць пару́бяць
Прошлы час
м. парубі́ў парубі́лі
ж. парубі́ла
н. парубі́ла
Загадны лад
2-я ас. парубі́ парубі́це
Дзеепрыслоўе
прош. час парубі́ўшы

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

парубі́ць I сов., порт. поруби́ть

парубі́ць II сов., плотн., горн. поруби́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

парубі́ць ​1, ‑рублю, ‑рубіш, ‑рубіць; зак., што.

1. Абрубіць, падшыць усё, многае. Парубіць ручнікі. Парубіць хусткі.

2. і без дап. Рубіць некаторы час (гл. рубіць ​1).

парубі́ць ​2, ‑рублю, ‑рубіш, ‑рубіць; зак., што.

1. Зрубіць усё, многае.

2. Вырубіць усё, многае.

3. і без дап. Рубіць некаторы час (гл. рубіць ​2).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Парубе́ль ’сякера’ (Мат. Гом., Інстр. II). Дэрыват з суф. ‑ель ад парубіць < рубіць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пару́бка, ‑і, ДМ ‑бцы; Р мн. ‑бак; ж.

1. Дзеянне паводле дзеясл. парубіць ​2 (у 2 знач.). Ды і хіба ж звяно Гардзейчык не заслужыла гэтага? Папрацавалі яны. Попел на саначках з лесу вазілі — ля вогнішчаў пасля парубкі збіралі. Савіцкі.

2. Месца, дзе высечаны або дзе высякаецца лес; вырубка.

3. Незаконная, недазволеная высечка лесу. Увечары ў хаце ў Міроніхі акт аб парубцы падпісваў вартаўнік калгаснай лесапілкі Васіль, дэпутат сельскага Савета Папас і Клім з ляснічым. Ермаловіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)