парка́нчык
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
парка́нчык |
парка́нчыкі |
| Р. |
парка́нчыка |
парка́нчыкаў |
| Д. |
парка́нчыку |
парка́нчыкам |
| В. |
парка́нчык |
парка́нчыкі |
| Т. |
парка́нчыкам |
парка́нчыкамі |
| М. |
парка́нчыку |
парка́нчыках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
парка́нчык, ‑а, м.
Памянш. да паркан; невысокі паркан. Машына стаяла каля самага ганка. Ніколі гэтага не дазвалялася, каб ламаць кусты і парканчык. Лобан. Вось і домік сувязнога. Невысокі парканчык, праз які відаць увесь двор. Шахавец.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
парка́н, -а, мн. -ы, -аў, м.
Агароджа з бярвён, штыкецін або мураваная.
|| памянш. парка́нчык, -а, мн. -і, -аў, м.
|| прым. парка́нны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)