парка́нчык

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. парка́нчык парка́нчыкі
Р. парка́нчыка парка́нчыкаў
Д. парка́нчыку парка́нчыкам
В. парка́нчык парка́нчыкі
Т. парка́нчыкам парка́нчыкамі
М. парка́нчыку парка́нчыках

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

парка́нчык, ‑а, м.

Памянш. да паркан; невысокі паркан. Машына стаяла каля самага ганка. Ніколі гэтага не дазвалялася, каб ламаць кусты і парканчык. Лобан. Вось і домік сувязнога. Невысокі парканчык, праз які відаць увесь двор. Шахавец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

парка́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

Агароджа з бярвён, штыкецін або мураваная.

|| памянш. парка́нчык, -а, мн. -і, -аў, м.

|| прым. парка́нны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

płotek

płot|ek

м.

1. парканчык; платок;

2. спарт. бар’ер;

bieg przez ~ki — бар’ерны бег; бег з бар’ерамі

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)