папра́ўшчык

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. папра́ўшчык папра́ўшчыкі
Р. папра́ўшчыка папра́ўшчыкаў
Д. папра́ўшчыку папра́ўшчыкам
В. папра́ўшчыка папра́ўшчыкаў
Т. папра́ўшчыкам папра́ўшчыкамі
М. папра́ўшчыку папра́ўшчыках

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

папра́ўшчык, ‑а, м.

Рабочы, які займаецца папраўкай чаго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

исправи́тель папра́ўшчык, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

папра́ўшчыца, ‑ы, ж.

Жан. да папраўшчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

почи́нщик рамо́нтнік, -ка м.; папра́ўшчык, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)