назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
| папра́ўшчыкі | ||
| папра́ўшчыка | папра́ўшчыкаў | |
| папра́ўшчыку | папра́ўшчыкам | |
| папра́ўшчыка | папра́ўшчыкаў | |
| папра́ўшчыкам | папра́ўшчыкамі | |
| папра́ўшчыку | папра́ўшчыках |
Крыніцы:
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Рабочы, які займаецца папраўкай чаго‑н.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
исправи́тель
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
папра́ўшчыца, ‑ы,
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
почи́нщик рамо́нтнік, -ка
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
карэ́ктар
(
работнік выдавецтва, які займаецца чытаннем і праўкай карэктуры.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)