палёгка, -і, ДМ -гцы, ж.
1. гл. палегчыць.
2. Стан лёгкасці, вызвалення ад чаго-н.
Адчуць палёгку.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
палё́гка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
| Н. |
палё́гка |
| Р. |
палё́гкі |
| Д. |
палё́гцы |
| В. |
палё́гку |
| Т. |
палё́гкай
палё́гкаю |
| М. |
палё́гцы |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
палёгка ж.
1. облегче́ние ср.;
2. (привилегия) льго́та
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
палёгка, ‑і, ДМ ‑гцы; Р мн. ‑гак; ж.
1. Дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. палегчыць.
2. Пачуццё заспакаення, вызвалення ад трывогі, непакою і пад. Лемяшэвіч выцер хусцінкай лоб і ўздыхнуў, адчуўшы раптам такую палёгку — быццам камень з сэрца скаціўся. Шамякін.
3. Поўнае або частковае вызваленне ад выканання ўстаноўленых законам якіх‑н. абавязкаў. Яшчэ пазалетась [Глушак] падзяліў гаспадарку з Яўхімам.. Думаў — галоўнае — падаткі зрэжуць, палёгку нейкую дадуць. Мележ.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
палёгка, уступка, паблажка, ільгота, прывілея; патачка, папуска, скідка (разм.)
Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)
пале́гчыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны; зак., што.
1. Зрабіць менш цяжкім, аблегчыць.
П. пераправу.
2. Змякчыць, паслабіць.
П. боль.
|| незак. палягча́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.
|| наз. палягчэ́нне, -я, н. і палёгка, -і, ДМ -гцы, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
По́льза, по́лза ’карысць’ (ТС), по́льга ’палёгка’ (А. Чэмер), по́лза ’добры ўзятак’ (Анох.), по́льзаваць ’мець карысць’, ’лячыць’ (Юрч. СНЛ). Укр. пі́льга ’палёгка, супакаенне’, рус. по́льза ’карысць’, по́льга ’карысць, выгада; палёгка (паляпшэнне здароўя)’, палаб. püʼölga ’карысць’, славац. polaha ’палёгка; дапамога’, балг. по́лза, ст.-слав. польѕа, польза. З прасл. *polьga ад *lьga (Фасмер, 3, 321; Чарных, 2, 54; БЕР, 5, 497). Гл. льга, ільга́ ’лёгкасць, палёгка’, формы з ‑л‑ — у выніку т. зв. трэцяй палаталізацыі.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ільго́та і (пасля галосных) льго́та, -ы, ДМ -го́це, мн. -ы, -го́т, ж.
Палёгка ў выкананні якіх-н. абавязкаў, прадастаўленне каму-н. якіх-н. пераваг.
Ільготы ўдзельнікам вайны.
Ільготы па інваліднасці.
|| прым. ільго́тны і (пасля галосных) льго́тны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
◎ Ліго́та ’палёгка ў выкананні абавязкаў’ (жытк., Мат. Гом.). Да ільгота (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Льгота ’палёгка ў выкананні якіх-небудзь заданняў’ (ТСБМ; гродз., Сл. ПЗБ). Да ільгота (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)