пало́мнік, -а, мн. -і, -аў, м.
Багамолец, які вандруе па святых мясцінах.
|| ж. пало́мніца, -ы, мн. -ы, -ніц.
|| прым. пало́мніцкі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пало́мнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
пало́мнік |
пало́мнікі |
| Р. |
пало́мніка |
пало́мнікаў |
| Д. |
пало́мніку |
пало́мнікам |
| В. |
пало́мніка |
пало́мнікаў |
| Т. |
пало́мнікам |
пало́мнікамі |
| М. |
пало́мніку |
пало́мніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
пало́мнік м., прям., перен. пало́мник
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пало́мнік, ‑а, м.
1. Багамолец, які вандруе па так званых святых месцах. Вунь там, за какосавым гаем, руіны старажытнага храма. Месца лічыцца святым. Кожны год вясной сюды прыходзяць сотні тысяч людзей. Паломнікі. Б. Стральцоў.
2. перан. Удзельнік паломніцтва (у 2 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Паломнік ’багамолец, які вандруе па так званых святых месцах’ (ТСБМ). Рус. пало́мник, ст.-рус. книга паломникъ ’апісанне паломніцтва’. Ад лац. palma ’пальма’, выконваючай вялікую ролю ў вялікадневай абраднасці. Параўн. франц. paumer, італ. palmiere ’насіцель пальмы, паломнік’ (Праабражэнскі, 2, 10; Фасмер, 3, 193).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пало́мник пало́мнік, -ка м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пало́мніца, ‑ы, ж.
Жан. да паломнік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пілігры́м, -а, мн. -ы, -аў, м. (кніжн.).
1. Паломнік, вандроўны багамолец.
2. Вандроўнік, падарожны.
|| ж. пілігры́мка, -і, ДМ -мцы, мн. -і, -мак.
|| прым. пілігры́мскі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пілігры́м, ‑а, м.
Кніжн. уст. Паломнік, вандроўны багамолец. // перан. Вандроўнік, падарожны. Прыпылены пілігрым стаіць ля чужога парога. І ніхто не пазнае яго. Нават яна. І ніхто не ведае, што тут разбіта ягонае сэрца. М. Стральцоў.
[Ад лац. peregrinus — чужаземец.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ *Падпало́нік, подполднык ’тоўсты блін’ (Шатал.), пудпо‑ лднык ’корж з хлебнага цеста, які пяклі ў печы пры полымі’ (Клім., Бессон.). Паводле вывадаў Вештарт (Лекс. Палесся, 111), вытворныя ад polmen — (гл. полымя) падпалонік < *пад‑ паломнік займаюць заходнюю частку Прыпяцкага Палесся і прымыкаюць к заходнеславянскаму арэалу, параўн. польск. podpłomyk ’від плоскага бліна’, podpłomień ’блін, спечаны як бы на спробу, перад выпяканнем хлеба’ (Карл.), чэш. рор- laтепісе ’блін, спечаны з хлебнага цеста’ і г. д.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)