палкавы́ гл. полк.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

палкавы́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. палкавы́ палкава́я палкаво́е палкавы́я
Р. палкаво́га палкаво́й
палкаво́е		 палкаво́га палкавы́х
Д. палкаво́му палкаво́й палкаво́му палкавы́м
В. палкавы́ (неадуш.)
палкаво́га (адуш.)		 палкаву́ю палкаво́е палкавы́я (неадуш.)
палкавы́х (адуш.)
Т. палкавы́м палкаво́й
палкаво́ю		 палкавы́м палкавы́мі
М. палкавы́м палкаво́й палкавы́м палкавы́х

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

палкавы́ полково́й

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

палкавы́, ‑ая, ‑ое.

Які мае адносіны да палка, належыць палку. Палкавы камандзір. Палкавы аркестр. □ Палкавы сцяг заўсёды ў палку павінен быць. Карпаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

полк, палка́, мн. палкі́, палко́ў, м.

1. Вайсковая адзінка, якая звычайна ўваходзіць у склад дывізіі або брыгады.

Гвардзейскі п.

Авіяцыйны п.

2. перан., каго (чаго). Мноства, натоўп (разм.).

П. памочнікаў.

◊

У нашым палку прыбыло (разм.) — нас стала больш.

|| прым. палкавы́, -а́я, -о́е (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

полково́й палкавы́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

інтэнда́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Ваеннаслужачых інтэнданцтва, інтэнданцкай службы. Палкавы інтэндант.

[Фр. intendant.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тамбурмажо́р, ‑а, м.

Галоўны палкавы барабаншчык у французскай арміі 17–19 стст. і ў рускай арміі 19 ст.

[Фр. tambour-major.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

штанда́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. У некаторых арміях: палкавы сцяг у кавалерыйскіх часцях або сцяг як знак дзяржавы ці грамадскай арганізацыі.

2. У царскай Расіі і некаторых краінах: сцяг кіраўніка дзяржавы (манарха, прэзідэнта), які паднімаецца ў месцы яго знаходжання.

3. Сцяг (паэт.).

|| прым. штанда́рны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

лазарэ́т, ‑а, М ‑рэце, м.

1. Уст. Бальніца для бедных.

2. Невялікая лячэбная ўстанова пры вайсковай часці; шпіталь. Палкавы лазарэт. Палявы лазарэт. □ [Таня:] — Маці служыла з .. [бацькам] у адным палку — яна была сястрою ў лазарэце... Каваль.

[Фр. lazaret, іт. lazaretto ад імя пракажонага жабрака Лазара ў евангельскай прытчы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)