па́касць
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
па́касць |
па́касці |
| Р. |
па́касці |
па́касцяў
па́касцей |
| Д. |
па́касці |
па́касцям |
| В. |
па́касць |
па́касці |
| Т. |
па́касцю |
па́касцямі |
| М. |
па́касці |
па́касцях |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Па́касць ’зло, дрэнь, паскудства’ (Нас., Шат.), па́косіць ’тс’ (ТС). Агульнаславянскае: польск. pakość, чэш. pakosť, серб.-харв. па̏ко̑ст ’злоба’ і г. д. Прасл. pakostь, першапачаткова ’зменлівасць, скажонасць’, г. зн. тое, што ідзе наадварот, у адваротным кірунку. Параўн. ст.-слав. опако, пакы. Гл. Міклашыч, 224; Фасмер, 3, 189; Махэк, 489.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Ка́пасны ’злосны, упарты, шкадлівы’, кипасць ’злосць’, на капась ’на зло’ (Некр.; мазыр. Шн.). Укр. капосний, капость ’тс’, капосник, капостити; рус. арханг. кипостливый, капост‑ ный, капостун. цвяр., анеж. капостник. У выніку перастаноўкі зычных к…д < л…к з пакасць с *pakostь ’няправільнасць, памылковасць’ < ст.-слав. опако, паны ’адваротна’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
учини́ть сов.
1. книжн., уст. учыні́ць;
учини́ть распра́ву учыні́ць распра́ву;
2. (устроить, совершить) разг. учыні́ць, зрабі́ць; устро́іць;учини́ть па́кость учыні́ць (зрабі́ць) па́касць;
учини́ть сканда́л учыні́ць (устро́іць) сканда́л;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)