падгру́дак
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
падгру́дак |
падгру́дкі |
| Р. |
падгру́дка |
падгру́дкаў |
| Д. |
падгру́дку |
падгру́дкам |
| В. |
падгру́дак |
падгру́дкі |
| Т. |
падгру́дкам |
падгру́дкамі |
| М. |
падгру́дку |
падгру́дках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
падгру́дак, -дка м. подгру́док
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
падгру́дак, ‑дка, м.
1. Адвіслая скура пад шыяй у некаторых жывёл. Падгрудак у быка.
2. Пер’е на грудзях пад шыяй у птушак. Шэры падгрудак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
подгру́док падгру́дак, -дка м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Валлё (БРС, Янк. I, Яруш., Грыг.), валлё, валюшко ’зоб у курэй’ (Мядзв.), валяк ’тс’ (БРС, Бір. Дзярж., Выг. дыс., Інстр. II), валюшка ’тс’ (КСП), валляк, валлячок, валячко (КТС). Рус. воля ’тс’, укр. во́ло ’валлё, падгрудак у быка’, польск. wól, wole, чэш. vole, серб.-харв. во̏ље ’тс’. Прасл. *vole < *(s)vel‑ ’надзімаць’ супастаўляецца са ст.-в.-ням. swellan, ням. schwellen ’пухнуць’ (Махэк₂, 697). Параўн. Фасмер, 1, 348; Брукнер, 630.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)