паве́шаны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. паве́шаны паве́шаная паве́шанае паве́шаныя
Р. паве́шанага паве́шанай
паве́шанае		 паве́шанага паве́шаных
Д. паве́шанаму паве́шанай паве́шанаму паве́шаным
В. паве́шаны (неадуш.)
паве́шанага (адуш.)		 паве́шаную паве́шанае паве́шаныя (неадуш.)
паве́шаных (адуш.)
Т. паве́шаным паве́шанай
паве́шанаю		 паве́шаным паве́шанымі
М. паве́шаным паве́шанай паве́шаным паве́шаных

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

паве́шаны

дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, закончанае трыванне

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. паве́шаны паве́шаная паве́шанае паве́шаныя
Р. паве́шанага паве́шанай
паве́шанае		 паве́шанага паве́шаных
Д. паве́шанаму паве́шанай паве́шанаму паве́шаным
В. паве́шаны (неадуш.)
паве́шанага (адуш.)		 паве́шаную паве́шанае паве́шаныя (неадуш.)
паве́шаных (адуш.)
Т. паве́шаным паве́шанай
паве́шанаю		 паве́шаным паве́шанымі
М. паве́шаным паве́шанай паве́шаным паве́шаных

Кароткая форма: паве́шана.

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

паве́шаны

1. пове́шенный;

2. пове́шенный, уда́вленный;

1, 2 см. паве́сіць;

3. в знач. сущ. пове́шенный, ви́сельник, уда́вленник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паве́шаны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад павесіць.

2. у знач. наз. паве́шаны, ‑ага, м.; паве́шаная, ‑ай, ж. Той, каго пакаралі смерцю цераз павешанне. Вецер, халодны асенні вецер пагойдваў целы павешаных і вяроўкі на трох шыбеніцах. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ві́сельнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Чалавек, павешаны на вісельні.

◊

Гу́мар вісельніка — вельмі змрочны гумар.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пове́шенный

1. прич. паве́шаны;

2. сущ. паве́шаны, -нага м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уда́вленный заду́шаны, уду́шаны; паве́шаны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ві́сельнік, ‑а, м.

Чалавек, павешаны на вісельні.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уда́вленник прост. заду́шаны, -нага м., уду́шаны, -нага м.; (висельник) ві́сельнік, -ка м., паве́шаны, -нага м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Вісельнік ’павешаны’ (БРС; КЭС, лаг.); ’варты шыбеніцы’ (Нас., Шат.), вісяльнік ’нядобры чалавек’ (Жд., 2). Укр. вішальник, рус. висельник, ст.-рус. висѣльникъ ’варты шыбеніцы’ (з XVII ст.). Відавочна, паходзіць ад viselʼь і суф. ‑nikъ; параўн. славен. víselj ’жолуд (у загадцы)’ < vis‑ěti і суф. ‑elʼь.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)