няві́нны

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. няві́нны няві́нная няві́ннае няві́нныя
Р. няві́ннага няві́ннай
няві́ннае		 няві́ннага няві́нных
Д. няві́ннаму няві́ннай няві́ннаму няві́нным
В. няві́нны (неадуш.)
няві́ннага (адуш.)		 няві́нную няві́ннае няві́нныя (неадуш.)
няві́нных (адуш.)
Т. няві́нным няві́ннай
няві́ннаю		 няві́нным няві́ннымі
М. няві́нным няві́ннай няві́нным няві́нных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

няві́нны, -ая, -ае.

1. Маральна чысты, бязгрэшны.

Нявіннае дзіця.

2. Наіўны, прастадушны.

Нявінныя словы.

3. Бяскрыўдны, бясшкодны.

Нявіннае какецтва.

4. Цнатлівы.

5. Тое, што і невінаваты.

|| наз. няві́ннасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

няві́нны

1. в разн. знач. неви́нный;

2. (целомудренный) неви́нный, непоро́чный, де́вственный;

3. разг. невино́вный, невинова́тый;

◊ прыкі́двацца ~нным ягнём — прики́дываться неви́нным ягнёнком

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

няві́нны, ‑ая, ‑ае.

1. Маральна чысты, бязгрэшны. Нявіннае дзіця. □ Калі Алесь узняў галаву і ўбачыў.. [сястрын] прыгожы нявінны тварык, які не кранулі яшчэ ні бяда, ні гора, ні клопаты і турботы, жыцця, у самога яго твар пакрысе пачаў праясняцца. Чарнышэвіч.

2. Наіўны, прастадушны. Прыкінуўся хлопчык Нявінным такім, Як быццам бабулькі Не бачыць зусім. Гілевіч. Сумныя яго [Антуся] вочы глядзелі на ўсё гэта яшчэ ўсё з нявінным непаразуменнем. Чорны.

3. Бяскрыўдны, бясшкодны. Нявіннае жаночае какецтва.

4. Цнатлівы. Перад уяўленнем паўстала яна — нявеста — у падвянечным плацці з вэлюмам, чыстая, харошая, нявінная. Карпаў.

5. Тое, што і невінаваты. [Лабановіч:] — Праўда, Лапаткевічу і Гуліку баяцца няма чаго, бо яны нявінныя: іх подпісы не стаяць пад пратаколам. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

целому́дренный цнатлі́вы, цно́тны, няві́нны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Няві́дны ’невінаваты’ (Сл. ЦРБ). З нявінны ’тс’ (да віна) у выніку распадабнення.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

невідо́чны, ‑ая, ‑ае.

Уст. Нябачны, нявінны. Колісь мы ўтраіх сядзелі На прылессі, перад намі Невідочныя шумелі Чараты ў сівым тумане. Зарыцкі. Тамаш перабіраў пальцамі левай рукі, нібы граў на невідочным інструменце. Бядуля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

няві́ннасць ж.

1. неви́нность;

2. (целомудрие) неви́нность, непоро́чность, де́вственность;

3. разг. невинова́тость;

1-3 см. няві́нны

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

непоро́чный

1. (безгрешный) бязгрэ́шны; (невинный) няві́нны; (чистый) чы́сты;

2. (беспорочный) уст. беззага́нны; (безупречны) бездако́рны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бязві́нны, ‑ая, ‑ае.

Які не мае віны; нявінны. [Лазарэўская:] — Самае важнае, што ў нас Савецкая ўлада, а яна не дазволіць нікому крыўдзіць бязвіннага чалавека. Паслядовіч. [Вера] песціцца ў яго [Карызны] абнімках, забаўляецца, як чыстае, бязвіннае дзіця. Зарэцкі. Жудасна было глядзець, як гінулі гэтыя бязвінныя, бездапаможныя стварэнні [пінгвіны]. Маўр.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)