няве́рнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
няве́рнік |
няве́рнікі |
| Р. |
няве́рніка |
няве́рнікаў |
| Д. |
няве́рніку |
няве́рнікам |
| В. |
няве́рніка |
няве́рнікаў |
| Т. |
няве́рнікам |
няве́рнікамі |
| М. |
няве́рніку |
няве́рніках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
◎ Няве́рнік ’недаверлівы чалавек; від гульні ў карты’ (Некр.), няверка ’тс’ (ТС). Вытворнае ад не верыць, няверны, параўн. нявера ’недаверлівы чалавек’ (Ян.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
неве́рующий
1. прил. няве́руючы;
2. сущ. няве́руючы, -чага м., няве́рнік, -ка м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)