няве́рнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. няве́рнік няве́рнікі
Р. няве́рніка няве́рнікаў
Д. няве́рніку няве́рнікам
В. няве́рніка няве́рнікаў
Т. няве́рнікам няве́рнікамі
М. няве́рніку няве́рніках

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

◎ Няве́рнік ’недаверлівы чалавек; від гульні ў карты’ (Некр.), няверка ’тс’ (ТС). Вытворнае ад не верыць, няверны, параўн. нявера ’недаверлівы чалавек’ (Ян.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

неве́рующий

1. прил. няве́руючы;

2. сущ. няве́руючы, -чага м., няве́рнік, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

niewierny

1. няверны, здрадлівы;

2. недакладны;

Niewierny Tomasz — Фама няверны; Фама-нявернік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)