нафарбава́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. нафарбу́ю нафарбу́ем
2-я ас. нафарбу́еш нафарбу́еце
3-я ас. нафарбу́е нафарбу́юць
Прошлы час
м. нафарбава́ў нафарбава́лі
ж. нафарбава́ла
н. нафарбава́ла
Загадны лад
2-я ас. нафарбу́й нафарбу́йце
Дзеепрыслоўе
прош. час нафарбава́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

нафарбава́ць сов. накра́сить

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

нафарбава́ць, ‑бую, ‑буеш, ‑буе; зак.

1. што. Намазаць касметычнай фарбай губы, шчокі і інш.

2. чаго. Выфарбаваць, афарбаваць якую‑н. колькасць чаго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нафарбава́ны накра́шенный; см. нафарбава́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

накра́сить сов. нафарбава́ць; намалява́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

нафарбо́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да нафарбаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нафарбава́ны і нафарбо́ваны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад нафарбаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нафа́бриваться возвр., страд. нафарбо́ўвацца;

нафа́брить сов. (накрасить) нафарбава́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

размалява́цца, ‑лююся, ‑люешся, ‑люецца; зак.

Разм.

1. Неадабр. Нафарбаваць сабе твар ярка і груба; нагрыміравацца. [Матруна:] — Калі так, дык чаго ж тады размалявалася? Хочаш яшчэ каму-небудзь спадабацца? Зуб.

2. Пачаць многа маляваць; захапіцца маляваннем.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Размаглява́ць (размаглева́ць) ’нарумяніць’, ’намасліць’ (Нас.), ’размаляваць, упрыгожыць’ (Шпіл.), размагліва́ць ’размаляваць, нафарбаваць’ (Бяльк.), размаглева́цца ’прыгожа апранацца, румяніцца’ (Нас.), размаглёванный ’нарумянены’ (Нас.), укр. маґлюва́ти ’дрэнна маляваць’, ст.-польск. maglować ’разгладжваць валасы, скуру’ (XVI–XVII ст.). Лучыц-Федарэц збліжае з ма́гель ’прылада, якой качаюць бялізну’, маглява́ць ’качаць бялізну’, гл. ЭСБМ, 6, 150, 152. Няпэўна. Па іншай версіі, якая падаецца больш верагоднай, лексема ўзнікла ў выніку збліжэння малява́ць (гл.) з фанетычна блізкім маглява́ць ’качаць бялізну’ (ЕСУМ, 3, 354).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)