насу́па
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
насу́па |
насу́пы |
| Р. |
насу́пы |
насу́п |
| Д. |
насу́пу |
насу́пам |
| В. |
насу́пу |
насу́п |
| Т. |
насу́пам |
насу́памі |
| М. |
насу́пе |
насу́пах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
насу́па
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
насу́па |
насу́пы |
| Р. |
насу́пы |
насу́п |
| Д. |
насу́пе |
насу́пам |
| В. |
насу́пу |
насу́п |
| Т. |
насу́пай
насу́паю |
насу́памі |
| М. |
насу́пе |
насу́пах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
насу́па м. и ж., разг. бу́ка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
насу́па, ‑ы, ДМ ‑у, Т ‑ам, м.; ДМ ‑е, Т ‑ай (‑аю), ж.
Разм. Пануры, насуплены чалавек.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Насу́па ’пануры, злосны чалавек’ (Марц., Бяльк.), насупава́ты ’няветлівы, змрочны чалавек’ (Сл. ПЗБ, Сцяшк. Сл.), насупя́чыцца ’нахмурыцца’ (ТС), насу́піцца ’пакрыўдзіцца да слёз’ (Юрч. Сін.), ’нахмурыцца; натапырыцца’ (Сл. ПЗБ, ТС, Пятк. 2), ст.-бел. насупиласѧ кожа на лици (XVI ст., Карскі 2-3, 283), укр. насу́питися ’нахмурыцца’, насу́пуватий ’які мае суровы выгляд’, рус. насу́питься ’нахмурыцца’. Да су́піць ’хмурыць’ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Насы́паваты ’пахмурны, сумны’ (навагр., З нар. сл.). Гл. насупа, да фанетыкі параўн. сыпоня ’супонь’ (Сл. ПЗБ), сыбб‑ та’ ’субота’ (Мат. Маг.) і інш.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
бу́ка м. и ж., разг., уст.
1. детск. мэ́ма, -мы ж.; бэ́ба, -бы ж.;
2. перен. (о нелюдимом человеке) насу́па, -пы м. и ж., сугне́й, -не́я м.;
◊
смотре́ть бу́кой глядзе́ць сугне́ем.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)