◎ На́разь ’паасобку’ (Бяльк.), параўн. рус. на́раз ’асобна’. З *на+рознь, гл. розны, сюды таксама на рбзь ’асобна; у розныя бакі’, на́разна ’асобна’ (Нас.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

нара́зіць

‘надакучыць, прычыніць прыкрасць каму-небудзь; падвесці каго-небудзь пад што-небудзь (наразіць каго-небудзь на рызыку)’

дзеяслоў, пераходны/непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. нара́жу нара́зім
2-я ас. нара́зіш нара́зіце
3-я ас. нара́зіць нара́зяць
Прошлы час
м. нара́зіў нара́зілі
ж. нара́зіла
н. нара́зіла
Загадны лад
2-я ас. нара́зь нара́зьце
Дзеепрыслоўе
прош. час нара́зіўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)