напра́ўшчык, -а, мн. -і, -аў м.

Майстар па напраўцы чаго-н.

Н. брытваў.

|| ж. напра́ўшчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

напра́ўшчык

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. напра́ўшчык напра́ўшчыкі
Р. напра́ўшчыка напра́ўшчыкаў
Д. напра́ўшчыку напра́ўшчыкам
В. напра́ўшчыка напра́ўшчыкаў
Т. напра́ўшчыкам напра́ўшчыкамі
М. напра́ўшчыку напра́ўшчыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

напра́ўшчык м. напра́вщик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

напра́ўшчык, ‑а, м.

Майстар па напраўцы чаго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

напра́вщик напра́ўшчык, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

напра́ўшчыца, ‑ы, ж.

Жан. да напраўшчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)