налупі́ць², -луплю́, -лу́піш, -лу́піць; -лу́плены; зак., каго (разм.).

Набіць каго-н.; налупцаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

налупі́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. налуплю́ налу́пім
2-я ас. налу́піш налу́піце
3-я ас. налу́піць налу́пяць
Прошлы час
м. налупі́ў налупі́лі
ж. налупі́ла
н. налупі́ла
Загадны лад
2-я ас. налупі́ налупі́це
Дзеепрыслоўе
прош. час налупі́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

налупі́ць¹, -луплю́, -лу́піш, -лу́піць; -лу́плены; зак., чаго.

1. Надраць пэўную колькасць чаго-н.

Н. кары.

2. Нарваць вялікую колькасць чаго-н. (разм.).

Н. морквы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

налупі́ць I сов.

1. надра́ть;

н. кары́ — надра́ть коры́;

2. разг. нарва́ть;

дзе́ці ~пі́лі мо́рквы — де́ти нарва́ли морко́ви

налупі́ць II сов., разг. (побить) налупи́ть, вздуть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

налупі́ць, ‑луплю, ‑лупіш, ‑лупіць; зак., каго-чаго.

1. Надраць нейкую або пэўную колькасць чаго‑н. Налупіць воз кары.

2. Разм. Нарваць вялікую колькасць чаго‑н. Дзеці налупілі дзеразы. Налупіць морквы.

3. Разм. Набіць каго‑н.; налупцаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

налу́плены, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад налупіць (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

налу́плены I

1. на́дранный;

2. разг. на́рванный;

1, 2 см. налупі́ць I

налу́плены II разг. налу́пленный, взду́тый; см. налупі́ць II

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

налу́пліваць несов.

1. надира́ть;

2. нарыва́ть; см. налупі́ць I

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)