Наканована, наканава́на ’суджана, прадвызначана’ (бялын., Янк. 3.; Гарэц., барыс., Шн. 2), параўн.: калі памру, значыць, гэто так накановано (Дэмб.). Да кон, канаваць ’вызначаць лёс’, што звязана з уяўленнем пра вызначэнне лёсу чалавека ў самым пачатку яго жыцця, параўн. у Насовіча: Кому бог якую смерць конуець, наконуець, так і ўміраець кажен (Нас., 244).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

накано́ваны

дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, закончанае трыванне

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. накано́ваны накано́ваная накано́ванае накано́ваныя
Р. накано́ванага накано́ванай
накано́ванае		 накано́ванага накано́ваных
Д. накано́ванаму накано́ванай накано́ванаму накано́ваным
В. накано́ваны
накано́ванага		 накано́ваную накано́ванае накано́ваныя
накано́ваных
Т. накано́ваным накано́ванай
накано́ванаю		 накано́ваным накано́ванымі
М. накано́ваным накано́ванай накано́ваным накано́ваных

Кароткая форма: накано́вана.

Крыніцы: dzsl2007, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)