◎ Накане́чнікі ’дзве дошкі, якія прымацоўваюцца па краях страхі і сходзяцца ўверсе, утвараючы канёк’ (расон., Шатал.). Як відаць з тлумачэння, да канёк ’вільчык’, аднак фанетычная форма сведчыць аб магчымым збліжэнні з канец.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

накане́чнік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. накане́чнік накане́чнікі
Р. накане́чніка накане́чнікаў
Д. накане́чніку накане́чнікам
В. накане́чнік накане́чнікі
Т. накане́чнікам накане́чнікамі
М. накане́чніку накане́чніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)