наказны́
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
наказны́ |
наказна́я |
наказно́е |
наказны́я |
| Р. |
наказно́га |
наказно́й
наказно́е |
наказно́га |
наказны́х |
| Д. |
наказно́му |
наказно́й |
наказно́му |
наказны́м |
| В. |
наказны́ (неадуш.)
наказно́га (адуш.) |
наказну́ю |
наказно́е |
наказны́я (неадуш.)
наказны́х (адуш.) |
| Т. |
наказны́м |
наказно́й
наказно́ю |
наказны́м |
наказны́мі |
| М. |
наказны́м |
наказно́й |
наказны́м |
наказны́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
наказны́ ист. наказно́й;
~на́я гра́мата — наказна́я гра́мота
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
наказны́, ‑ая, ‑ое.
Уст. У якім змешчаны наказ. Наказная грамата.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
наказно́й ист. наказны́;
наказно́й атама́н наказны́ атама́н;
наказна́я гра́мота наказна́я гра́мата.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)