на́йміт
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
на́йміт |
на́йміты |
| Р. |
на́йміта |
на́ймітаў |
| Д. |
на́йміту |
на́ймітам |
| В. |
на́йміта |
на́ймітаў |
| Т. |
на́ймітам |
на́ймітамі |
| М. |
на́йміце |
на́ймітах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
на́йміт, -а, М -міце, мн. -ы, -аў, м.
1. Наёмны работнік, парабак.
2. перан. Той, хто з карыслівымі намерамі служыць чыім-н. мэтам, хто прадаўся каму-н. (пагард.).
Фашысцкія найміты.
|| прым. на́йміцкі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
на́йміт м., в разн. знач. найми́т, наёмник
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
на́йміт, ‑а, М ‑міце, м.
1. Наёмны работнік; парабак. Так, жыў сабе [Караневіч], .. як найміт, нават не звіў сабе ніякага гнязда. Скрыган.
2. перан. Той, хто з карыслівымі намерамі служыць чыім‑н. мэтам, хто прадаўся каму‑н. Панскі найміт. □ Мы лічым сваім абавязкам выкрываць подлых апосталаў новай сусветнай бойні і іх наймітаў у асобе здрадлівых пісак і псеўдавучоных. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
На́йміт ’наёмны работнік, парабак’ (БРС, Нас., Гарб., Грыг., Пятк., ТС), ’наёмнік’ (Гарэц., Яруш.), на́йміты ’наёмны рабочы, парабак’ (ТС), таксама на́ймітка ’парабчанка, служанка’ (Грыг., ТС, Сл. ПЗБ), на́йметка ’тс’ (Нас.), на́ймічка ’тс’ (Янк. 1, Кліх, Сл. ПЗБ, ТС), наймі́тная ’служанка’ (клімав., Растарг., Да характ., 207), найміта́ ’наёмныя работнікі ці работніца’ (Ян.). Рус. найми́т, найми́та, наймитка, наймичка, укр. на́ймит, на́ймичка, на́ймиття (зборн.), польск. najmit, najmitka (з укр., Варш. сл.). Утворана ад *najьmъ, гл. найм ’наём, найманне’, пры дапамозе рэдкага суфікса ‑іт‑, параўн. касьбіт, малацьбіт, што далучаецца пераважна да асновы аддзеяслоўных назоўнікаў (Сцяцко, Афікс. наз., 53).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
на́ймит презр. на́йміт, -та м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
сатэлі́т
‘узброены найміт; паслугач’
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
сатэлі́т |
сатэлі́ты |
| Р. |
сатэлі́та |
сатэлі́таў |
| Д. |
сатэлі́ту |
сатэлі́там |
| В. |
сатэлі́та |
сатэлі́таў |
| Т. |
сатэлі́там |
сатэлі́тамі |
| М. |
сатэлі́це |
сатэлі́тах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
наёмнік, ‑а, м.
1. Салдат або афіцэр, які служыць у наёмнай арміі. Армія з наёмнікаў.
2. Тое, што і найміт.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
наёмник
1. (наёмный работник) уст. на́йміт, -та м.;
2. (наёмный солдат) ист. наёмнік, -ка м.;
3. перен., презр. на́йміт, -та м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
сатэлі́т, -а, М -лі́це, мн. -ы, -аў, м.
1. У Старажытным Рыме: узброены найміт-целаахоўнік.
2. перан. Выканаўца чужой волі, паслугач, памагаты (кніжн.).
3. Спадарожнік планеты (спец.).
Месяц — с.
Зямлі.
4. Дзяржава, фармальна незалежная, а па сутнасці падпарадкаваная іншай, больш моцнай дзяржаве.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)