найма́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.
Асоба, якая наймае каго-, што-н.
|| ж. найма́льніца, -ы, мн. -ы, -ніц.
|| прым. найма́льніцкі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
найма́льнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
найма́льнік |
найма́льнікі |
| Р. |
найма́льніка |
найма́льнікаў |
| Д. |
найма́льніку |
найма́льнікам |
| В. |
найма́льніка |
найма́льнікаў |
| Т. |
найма́льнікам |
найма́льнікамі |
| М. |
найма́льніку |
найма́льніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
найма́льнік м. нанима́тель, съёмщик
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
найма́льнік, ‑а, м.
Той, хто наймае каго‑н. або што‑н. Наймальнік рабочых. Наймальнік кватэры.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
наймальнік, вярбоўшчык
Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)
нанима́тель найма́льнік, -ка м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
съёмщик найма́льнік, -ка м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
найма́льніца, ‑ы, ж.
Жан. да наймальнік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ря́дчик уст. найма́льнік, -ка м.; падра́дчык, -ка м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Ра́нда і ранда́ ’арэнда’ (Нас., Байк. і Некр., Гарэц.), рэ́нда ’тс’ (Бяльк.), ’шынок’ (Нас., Касп.), сюды ж рандава́ць ’арандаваць’ (Нас.), ранда́р, ранда́тар ’наймальнік, арандатар; карчмар’ (Нас., Байк. і Некр., Сержп. Прык., Юрч.). Праз польск. arenda, arendować (у сучаснай польскай мове часцей dzierżawa, dzierżawić, dzierżawca) з с.-лац. ar(r)endare < лац. reddō/reddere ’атрыманае аддаць’ > arrenda ’плата за год’ (Брукнер, 6; Саднік-Айцэтмюлер, 1, 25). У беларускай мове вядомы таксама варыянт ланда́р (Сержп. Казкі) з распадабненнем зычных. Значэне ’шынок’, параўн. да гэтага укр. ора́нда ’тракцір’, рус. смал. ра́нда/ра́ндо ’кабак’, вынікае са спосабу ўтрымання такіх месц праз арандаванне (Фасмер, 3, 442). Барысава (Бел.-рус. ізал., 10–12) рэгіянальнае (бел.-смал.) ранда ’шынок, карчма’ лічыць семантычнай інавацыяй на базе літ. randá/rendá ’арэнда’, што цяжка давесці. Сюды ж рандо́ўля ’стан арэнды; здача ў арэнду’, рандоўства ’ўтрыманне арэнды’, рандо́ўшчык, рандо́ўшчыца ’арандатар, арандатарка’ (Нас.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)