надубі́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. надублю́ наду́бім
2-я ас. наду́біш наду́біце
3-я ас. наду́біць наду́бяць
Прошлы час
м. надубі́ў надубі́лі
ж. надубі́ла
н. надубі́ла
Загадны лад
2-я ас. надубі́ надубі́це
Дзеепрыслоўе
прош. час надубі́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

надубі́ць сов., спец. надуби́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

надубі́ць, ‑дублю, ‑дубіш, ‑дубіць; зак., што і чаго.

Прыгатаваць дубленнем нейкую колькасць чаго‑н. Надубіць скур.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наду́блены надублённый; см. надубі́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

наду́блены, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад надубіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

надуби́ть сов. надубі́ць; вы́рабіць, мног. навырабля́ць; см. дуби́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)