набо́рны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. набо́рны набо́рная набо́рнае набо́рныя
Р. набо́рнага набо́рнай
набо́рнае		 набо́рнага набо́рных
Д. набо́рнаму набо́рнай набо́рнаму набо́рным
В. набо́рны (неадуш.)
набо́рнага (адуш.)		 набо́рную набо́рнае набо́рныя (неадуш.)
набо́рных (адуш.)
Т. набо́рным набо́рнай
набо́рнаю		 набо́рным набо́рнымі
М. набо́рным набо́рнай набо́рным набо́рных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

набо́рны тип. набо́рный;

н. цэх — набо́рный цех

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

набо́рны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да друкарскага набору. Наборны цэх. □ Друкарня была на першым паверсе. Паўз сцены ў адным пакоі стаялі наборныя касы. Гаўрылкін. // у знач. наз. набо́рная, ‑ай, ж. Памяшканне, дзе робяць набор (у 3 знач.). Працаваць у наборнай. Увайсці ў наборную.

2. З аздабленнямі, з наборам (у 4 знач.). Наборная вупраж.

3. Які складаецца з асобных частак. Наборны паркет.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

набо́р, -у, м.

1. гл. набраць.

2. Сукупнасць прадметаў аднолькавага прызначэння.

Н. інструментаў.

3. Група вучняў, студэнтаў і пад. аднаго года паступлення.

4. Друкарскія літары, што перадаюць які-н. тэкст.

Рассыпаць н.

5. Аздабленне з металічных прадметаў на вупражы (спец.).

◊

Набор слоў — спалучэнне слоў без усякага сэнсу; бяссэнсіца.

|| прым. набо́рны, -ая, -ае (да 4 і 5 знач.).

Н. цэх.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

набо́рный

1. набо́рны;

набо́рные сапоги́ бо́ты гармо́нікам;

2. типогр. набо́рны;

набо́рный цех набо́рны цэх;

3. (собранный из мелких частей) збо́рны, набо́рны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ На́варня ’бервяно, якое кладзецца над вокнамі і дзвярыма’ (столін., Нар. сл.). Хутчэй за ўсё з на́варатня ’тс’ (гл.), аднак не выключана, што гэта самастойнае ўтварэнне ад кораня вор‑, прасл. ver‑/vor‑ са значэннем ’замыкаць, закрываць’; зыходным, магчыма, быў прыметнік тыпу *наборны, параўн. наварысты ’пахілы’, г. зн. ’накрываючы, закрываючы, замыкаючы’, што адпавядае прызначэнню рэаліі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)