міяцэ́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. міяцэ́н
Р. міяцэ́ну
Д. міяцэ́ну
В. міяцэ́н
Т. міяцэ́нам
М. міяцэ́не

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

міяцэ́н, -ну м., геол. миоце́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

міяцэ́н, ‑у, м.

Спец. Ранняя эпоха неагенавага перыяду ў геалагічнай гісторыі Зямлі.

[Ад грэч. mios — сярэдні і kainós — новы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

миоце́н геол. міяцэ́н, -ну м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)