мічу́рынец

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. мічу́рынец мічу́рынцы
Р. мічу́рынца мічу́рынцаў
Д. мічу́рынцу мічу́рынцам
В. мічу́рынца мічу́рынцаў
Т. мічу́рынцам мічу́рынцамі
М. мічу́рынцу мічу́рынцах

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мічу́рынец, ‑нца, м.

Паслядоўнік навуковых метадаў біялогіі і вядзення сельскай гаспадаркі, заснаваных савецкім вучоным І. У. Мічурыным.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мичу́ринец мічу́рынец, -нца м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

до́следнік, ‑а, м.

Той, хто займаецца доследамі, звычайна па вырошчванню якіх‑н. сельскагаспадарчых культур, вывядзенню новых сартоў і пад. Калгаснік-доследнік. Доследнік-мічурынец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)