мы́йня
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
мы́йня |
мы́йні |
| Р. |
мы́йні |
мы́йняў |
| Д. |
мы́йні |
мы́йням |
| В. |
мы́йню |
мы́йні |
| Т. |
мы́йняй
мы́йняю |
мы́йнямі |
| М. |
мы́йні |
мы́йнях |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
мы́йня, ‑і, ж.
Месца, дзе мыюць, прамываюць што‑н.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Мы́льня ’месца, дзе мыюць, прамываюць што-небудзь’ (ТСБМ, Др.-Падб.), маг. ’лазня’, капыл. мы́лня ’тс’ (Яшк.), ст.-рус. мыльня, мыльна, мыльно ’лазня’ (XVI ст.). Утворана ад мы́йня. Да мыць (гл.). Аб мене ‑й‑ > ‑лʼ‑ гл. Карскі, 1, 322.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)