мучэ́нне, -я, мн. -і, -яў, н.

Мўка, пакута.

Не дзіця, а м.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мучэ́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. мучэ́нне мучэ́нні
Р. мучэ́ння мучэ́нняў
Д. мучэ́нню мучэ́нням
В. мучэ́нне мучэ́нні
Т. мучэ́ннем мучэ́ннямі
М. мучэ́нні мучэ́ннях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

мучэ́нне ср. муче́ние; страда́ние, му́ка ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мучэ́нне, ‑я, н.

Стан паводле знач. дзеясл. мучыцца, мучыць; мука, пакута.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паму́чыцца, -чуся, -чышся, -чыцца; зак.

Зведаць муку, мучэнне на працягу якога-н. часу.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

истяза́ние катава́нне, -ння ср.; (мучение) мучэ́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

інквізі́цыя, -і, ж.

1. У 13-19 стст.: следчы і карны орган каталіцкай царквы, які дзейнічаў крайне жорсткімі метадамі ў барацьбе з ерэтыкамі.

Іспанская і.

2. перан. Мучэнне, катаванне.

Гэта не жыццё, а і.

|| прым. інквізіцы́йны, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Тарту́ра ’катаванне’ (Ласт.), торту́ры ’мардаванне; строгі допыт з катаваннем’ (Нас.), ’мучэнне’ (Беларусіка, 19, 226). Праз польск. tortura, tortury ’катаванне, мучэнне’ з лац. tortūra ’мука, катаванне’ < torquēre ’круціць; катаваць’ (Голуб-Ліер, 485; ЕСУМ, 5, 608–609).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

муче́ние ср. му́ка, -кі ж., мучэ́нне, -ння ср.; (страдание) паку́та, -ты ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Паку́та ’вялікая фізічная або душэўная мука; мучэнне’ (ТСБМ, Гарэц., Шат., Яруш., Мядз., Бяльк., Касп., Грыг., Нік. Очерки), поку́та ’тс’ (Клім.). З польск. pokuta ’тс’ (Карскі, Белорусы, 146; Кюнэ, Poln., 88). Ст.-бел. покута ’пакута, пакаянне’, ’раскаянне’ < ст.-польск. pokuta (Булыка, Лекс. запазыч., 186).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)