му́чыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны; незак., каго.
Прычыняць мукі, пакуты каму-н.
М. жывёл.
М. у засценках.
|| зак. заму́чыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны і зму́чыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
му́чыць
дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
му́чу |
му́чым |
| 2-я ас. |
му́чыш |
му́чыце |
| 3-я ас. |
му́чыць |
му́чаць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
му́чыў |
му́чылі |
| ж. |
му́чыла |
| н. |
му́чыла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
му́ч |
му́чце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
му́чачы |
Крыніцы:
dzsl2007,
dzsl2013,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
му́чыць несов.
1. му́чить, томи́ть; истяза́ть;
2. (о болезни, тяжёлой дороге и т.п.) изводи́ть, изла́мывать;
3. (о чувствах и т.п.) му́чить, томи́ть, волнова́ть, беспоко́ить;
яго́ му́чыла ду́мка пра лёс дзяце́й — его́ му́чила (волнова́ла, беспоко́ила) мысль о судьбе́ дете́й;
◊ го́ра м. ды жыць ву́чыць — посл. го́ре му́чит да жить у́чит
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
му́чыць, мучу, мучыш, мучыць; незак., каго.
Прычыняць мукі, пакуты каму‑н. [Мільгун:] — Я сам па сваёй волі ні слова не гаварыў пра вас, нікога з вас не называў.. Але мяне мучылі, мяне катавалі. Колас. «Як гэта я не ўбярог бацькі?!» — мучыў сябе папрокамі Валодзя. Новікаў. // Быць прычынай мукі. У цяжкія дні блакады, калі прадукты ў нас выйшлі зусім, мяне, больш чым каго, пачаў мучыць голад. Карпюк. // (1 і 2 ас. не ўжыв.). Не даваць спакою, хваляваць, непакоіць. Пустыя дні бяздзейнасці, асабліва на першым пачатку, мучылі Маю. Дуброўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Му́чыць, драг. му́чытэ ’прычыняць пакуты, мукі; непакоіць’ (ТСБМ, Яруш., Сл. ПЗБ, ТС, КЭС). Укр. му́чити, рус. му́чить, польск. męczyć, н.-луж. mucyś, чэш. mučiti, славац. mučiť, славен. múčiti, серб.-харв. му̏чити, макед. мачи, балг. мъча, ст.-слав. мѫчити. Прасл. mǫčiti. Роднаснымі да яго з’яўляюцца літ. mánkyti ’ціснуць’, ’мучыць’, ст.-сакс. mengian ’перашкаджаць’, ст.-грэч. μάσσω ’мяшу (цеста)’ (Бернекер, 2, 42; Траўтман, 184; Фасмер, 3, 20; Бязлай, 2, 205).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
папаму́чыць, ‑мучу, ‑мучыш, ‑мучыць; каго.
Разм. Мучыць доўга, неаднаразова.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
мане́жыць, -жу, -жыш, -жыць; незак., каго.
1. Аб’язджаць каня па правілах манежнай язды (спец.).
2. перан. Мучыць, таміць (разм.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
тыра́ніць, -ню, -ніш, -ніць; незак., каго (што).
Мучыць каго-н., здзекавацца з каго-н.
Ён тыраніў нават сваіх родных.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
тыра́нстваваць, -твую, -твуеш, -твуе; -твуй; незак. (разм.).
Прыгнятаць, мучыць каго-н., быць тыранам (у 3 знач.).
Т. у сям’і.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)