Мурыны́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Мурыны́
Р. Мурыно́ў
Д. Мурына́м
В. Мурыны́
Т. Мурына́мі
М. Мурына́х

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

му́рын

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. му́рын му́рыны
Р. му́рына му́рынаў
Д. му́рыну му́рынам
В. му́рына му́рынаў
Т. му́рынам му́рынамі
М. му́рыне му́рынах

Крыніцы: tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

муры́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. муры́н муры́ны
Р. муры́на муры́наў
Д. муры́ну муры́нам
В. муры́на муры́наў
Т. муры́нам муры́намі
М. муры́не муры́нах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Мураві́ны, мураві́нки, муры́ны, мур змываць ’абрад купання дзіцяці на другі (трэці, восьмы) дзень хрысцін ад мірапамазання і частаванне з гэтай нагоды’ (Нас., Анік., Мікуц., Шн., Мядзв., Касп., Чуд.; Нас. Бел. песни; Сцяшк. Сл.; Юрч. Фраз. 3). Да мур 5 < ц.-слав. мѷро ’міра’. Параўн. таксама рус. пск. мури́ть ’мазаць мірам’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)