мульта́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. мульта́н
Р. мульта́ну
Д. мульта́ну
В. мульта́н
Т. мульта́нам
М. мульта́не

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

мульта́н², -у, м.

Гатунак турэцкага тытуню.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мульта́н¹, -у, м.

Баваўняная варсістая тканіна.

|| прым. мультано́вы, -ая, -ае.

Мультановая сукенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мульта́н I, -ну м., текст. бумазе́я ж.

мульта́н II, -ну м. туре́цкий таба́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мульта́н ​1, ‑у, м.

Баваўняная варсістая тканіна. Маня паднесла свякрусе мультану на плацце, а свёкру корту на рубашку. Васілевіч.

[З фр. molleton.]

мульта́н ​2, ‑у, м.

Гатунак тытуню. — Давай, Карпавіч, закурым яшчэ па адной. Вельмі ўжо смачны твой мультан. Асіпенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Мульта́н, мульта́нка ’гатунак тытуню’ (ТСБМ, Нас.; маладз., Янк. Мат.), драг. му́льтан ’тс’ (Лучыц-Федарэц). З польск. multan ’тс’, якое ад назвы Валахіі — Multany. Адсюль і ст.-польск. multan, з якога ст.-бел. мультанъ, мултанъ (XVI ст.) ’кароткі двухбаковавостры меч’ (Булыка, Лекс. запазыч., 70), ’від шаблі’ (Жураўскі, Тюркизмы, 84).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

бумазе́я ж. мульта́н, -ну м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мультано́вы текст. бумазе́йный; см. мульта́н I

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бумазе́йка ж., ласк. мульта́н, -ну м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Мультба́йка ’мультан’ (Ян.). Да мульт і байка 2 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)