Ме́сціна

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. Ме́сціна
Р. Ме́сціна
Д. Ме́сціну
В. Ме́сціна
Т. Ме́сцінам
М. Ме́сціне

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ме́сціна

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ме́сціна ме́сціны
Р. ме́сціны ме́сцін
Д. ме́сціне ме́сцінам
В. ме́сціну ме́сціны
Т. ме́сцінай
ме́сцінаю		 ме́сцінамі
М. ме́сціне ме́сцінах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Мясці́на, месці́на, ме́сціна, ме́сцінка ’пэўная частка якой-небудзь тэрыторыі; асобнае месца’, ’мясцовасць’, ’край, раён, акруга’ (ТСБМ, Яруш., Бяльк., Сл. ПЗБ, ТС), укр. чаркаск. місти́на ’месца’, рус. мести́на, ме́стина: смал., пск. ’месца’, уладз., арл. ’мясцовасць’; польск. mieścina ’мізэрны горад’, ’непрыгожая, бедная мясціна’, серб.-харв. mjestina ’вялізны горад’ (у Стуліча). Прасл. městina < město > ме́ста (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)