ме́рнік
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ме́рнік |
ме́рнікі |
| Р. |
ме́рніка |
ме́рнікаў |
| Д. |
ме́рніку |
ме́рнікам |
| В. |
ме́рнік |
ме́рнікі |
| Т. |
ме́рнікам |
ме́рнікамі |
| М. |
ме́рніку |
ме́рніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
ме́рнік м., спец. ме́рник
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Ме́рнік ’градуснік’ (лід., Сцяшк. Сл.). Паланізм. Параўн. польск. miernik ’вымяральнік’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ме́рник спец. ме́рнік, -ка м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
◎ *Мярня́к, мернік ’вялікі гаршчок’ (ТС), малар. мырняк ’тс’ (Сл. Брэс.), ст.-бел. мѣрникъ. Да мера (гл.) прасл. mera.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)