ме́рнік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ме́рнік ме́рнікі
Р. ме́рніка ме́рнікаў
Д. ме́рніку ме́рнікам
В. ме́рнік ме́рнікі
Т. ме́рнікам ме́рнікамі
М. ме́рніку ме́рніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ме́рнік м., спец. ме́рник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мернік

т. 10, с. 295

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Ме́рнік ’градуснік’ (лід., Сцяшк. Сл.). Паланізм. Параўн. польск. miernik ’вымяральнік’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ме́рник спец. ме́рнік, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ *Мярня́к, мернік ’вялікі гаршчок’ (ТС), малар. мырняк ’тс’ (Сл. Брэс.), ст.-бел. мѣрникъ. Да мера (гл.) прасл. mera.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)