мелізна́
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
| Н. |
мелізна́ |
| Р. |
мелізны́ |
| Д. |
мелізне́ |
| В. |
мелізну́ |
| Т. |
мелізно́й
мелізно́ю |
| М. |
мелізне́ |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
мелізна́ ж., разг. о́тмель, мель
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
мелізна́,
Разм. Узвышэнне дна (у моры, рэчцы, возеры), утворанае звычайна наносам пяску, галькі і небяспечнае для суднаходства; мель.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
о́тмель во́дмель, -лі ж., мель, род. ме́лі ж., мелізна́, -ны́ ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Мель, ме́ліна, меліна́, мелізна́, нясв. мяліня́, слаўг. мялы́нь ’неглыбокае месца ў рацэ, возеры ці моры’ (ТСБМ, БРС, Нар. Гом., Яшк.; докш., Сл. ПЗБ). Укр. міль, мілина́, рус. мель, польск. miel, melizna ’тс’, чэш. валаш. měľ ’дробная мука ці соль’, ст.-чэш. měl ’прыбярэжны пясок’, ’дробная мука’, славац. meľ ’задняя мука’. Паўн.-слав. mělь, утворанае ад melti, melʼjǫ ’малоць’ пры дапамозе суфікса ‑ь, як соль (гл.). Гл. таксама ме́лкі. Сюды ж ме́лісты ’які мае мелі’ (ТСБМ).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)