мача́лка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
		
	
		
			|  | адз. | мн. | 
	
	
		
			| Н. | мача́лка | мача́лкі | 
		
			| Р. | мача́лкі | мача́лак | 
		
			| Д. | мача́лцы | мача́лкам | 
		
			| В. | мача́лку | мача́лкі | 
		
			| Т. | мача́лкай мача́лкаю
 | мача́лкамі | 
		
			| М. | мача́лцы | мача́лках | 
		
Крыніцы:
	
		krapivabr2012,
		nazounik2008,
		piskunou2012,
		sbm2012,
		tsblm1996,
		tsbm1984.
 Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс) 
мача́лка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак, ж.
Жмут мачал або якіх-н. валокнаў для мыцця, змывання гразі і пад.; наогул мяккі выраб, прызначаны для мыцця чаго-н.
|| прым. мача́лкавы, -ая, -ае.
 Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс) 
 Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс) 
мача́лка, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.
Вехаць для змывання гразі. Мыць плечы мачалкай. □ Юрка даў Люсі мачалку, другой узброіўся сам, і яны ўдваіх пачалі шараваць бітоны. Даніленка.
 Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.) 
Мача́лка ’мачанка’ (беласт., Сл. ПЗБ), тур. моча́лка ’тс’ (ТС) — у выніку кантамінацыі лексем мачала і мачанка (гл.).
 Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017) 
ве́хаць, -хця, мн. -хці, -хцяў, м.
1. Мачалка з рагожы.
2. Жмут, жменя (саломы, сена і пад.).
 Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс) 
вяхо́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так, ж.
Тое, што і мачалка.
|| прым. вяхо́тачны, -ая, -ае і вяхо́ткавы, -ая, -ае.
 Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс) 
моча́лка мача́лка, -кі ж., вяхо́тка, -кі ж.;
 Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс) 
люфа́, -ы́, ж.
1. Паўднёвая расліна сямейства гарбузовых.
2. Губка з высушанага валакністага плода гэтай расліны.
|| прым. лю́фавы, -ая, -ае і люфо́вы, -ая, -ае.
Люфовая мачалка.
 Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс) 
гу́бка
‘мачалка з гумы; высушанае цела губы-грыба; мера нітак і інш.’
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
		
	
		
			|  | адз. | мн. | 
	
	
		
			| Н. | гу́бка | гу́бкі | 
		
			| Р. | гу́бкі | гу́бак | 
		
			| Д. | гу́бцы | гу́бкам | 
		
			| В. | гу́бку | гу́бкі | 
		
			| Т. | гу́бкай гу́бкаю
 | гу́бкамі | 
		
			| М. | гу́бцы | гу́бках | 
		
Крыніцы:
	
		krapivabr2012,
		nazounik2008,
		sbm2012,
		tsblm1996.
 Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)