мардві́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. мардві́н мардві́ны
Р. мардві́на мардві́наў
Д. мардві́ну мардві́нам
В. мардві́на мардві́наў
Т. мардві́нам мардві́намі
М. мардві́не мардві́нах

Крыніцы: nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

мардві́н,

гл. мардвіны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мордви́н мардві́н, -на м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мардва́, -ы́, ж., зб., адз. мардвін, -а, м.

Народ, які складае насельніцтва Рэспублікі Мардовія, што ўваходзіць у склад Расійскай Федэрацыі.

|| ж. мардві́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. мардо́ўскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мардві́ны, ‑аў; адз. мардвін, ‑а, м.; мардвінка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. мардвінкі, ‑нак; ж.

Тое, што і мардва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)